W przypadku złożonego problemu, wielu pytań lub spotkania z młodszymi dziećmi lepszy będzie wybór diagnozy logopedycznej, głównie ze względu na dłuższy czas spotkania.
Diagnoza logopedyczna z reguły składa się z kilku elementów:

• wywiad logopedyczny – zbieram informacje obejmujące okres ciąży i porodu, sposobu karmienia w okresie niemowlęcym i poniemowlęcym, rozwoju ruchowego, posiadanych umiejętności poznawczych i dotychczasowego rozwoju psychofizycznego dziecka, pytam o istniejące parafunkcje tj.: długotrwałe ssanie smoczka lub picie z butelki, ssanie języka, policzka lub wargi, ssanie kciuka, obgryzanie paznokci, gryzienie przedmiotów, zgrzytanie zębami,
• badanie logopedyczne – jest zasadniczą częścią konsultacji. W jego trakcie oceniam m.in. rozumienie mowy, nadawanie mowy, budowę i sprawność narządów artykulacyjnych, słuch fizyczny oraz fonemowy a także realizację poszczególnych głosek oraz funkcje połykania i oddychania W efekcie określam etap rozwoju mowy dziecka i wykrywam występujące nieprawidłowości.
• podsumowanie konsultacji – omawiam wynik badania, przedstawiam plan ewentualnej terapii oraz wyjaśniam wątpliwości i odpowiadam na pytania.

Diagnoza logopedyczna często wymaga uzupełnienia o dodatkową ocenę specjalistyczną (laryngologa, psychologa, pedagoga, ortodonty lub innych specjalistów), a proces terapii logopedycznej musi być prowadzony równolegle z oddziaływaniami usprawniającymi inne sfery funkcjonowania pacjenta.

Diagnoza logopedyczna jest podstawą podjęcia decyzji o ewentualnym rozpoczęciu/podjęciu terapii i opracowaniu jej planu.